بهینه سازی مصرف نیتروژن و فسفر در زراعت پایدار ذرت با استفاده از میکوریزا و ورمی‌کمپوست

این تحقیق به جهت بررسی اثر میکوریز و ورمی‌کمپوست بعنوان عوامل بیولوژیک در مقایسه با کود شیمیایی نیتروژن و فسفر بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در 3 تکرار در شرایط کنترل شده خاک در سال 1388 طراحی و اجرا شد. تیمارها عبارت بود از مصرف کود شیمیایی (F) در سه سطح از منابع کود، اوره، سوپر فسفات ترپیل و پتاسیم شامل: F0 (ازت 0، فسفر 0، پتاس 0 kg/ha) و F1 (ازت 70، فسفر 50، پتاس 30 kg/ha) و F2 (ازت 150، فسفر 100 و پتاس 50 kg/ha)، تیمار ورمی کمپوست در دو سطح (مصرف V1 و عدم مصرف V0) و تیمار میکوریز در دو سطح (مصرف M1 و عدم مصرف M0­) (جمعیت 105 گرم/ اسپور). نتایج آنالیز واریانس نشان داد بر هم کنش سطوح مختلف ورمی کمپوست، کود شیمیایی و میکوریزا بر عملکرد دانه در سطح 1٪ معنی‌دار بوده و بر تعداد دانه و وزن 1000 دانه تفاوت معنی‌داری را نشان نمی‌دهد. مقایسه میانگین برهمکنش سطوح مختلف ورمی کمپوست، میکوریز و کود شیمیایی تفاوت معنی‌داری را بر عملکرد دانه نشان داد. به طوری که تیمارهای V1F0M1 و V1F1M1 به ترتیب با میانگین 33/119 و 00/113 گرم در بوته بالاترین میزان عملکرد دانه را نسبت به تیمار V1F2M1 با میانگین 33/106 گرم در بوته  را داشته است. و تیمار V1F0M0 با میانگین 00/87 گرم در بوته  کمترین میزان عملکرد دانه را داشته است. مقایسه میانگین برهمکنش ورمی کمپوست، سطوح کودی و میکوریزا تفاوت معنی‌داری را بر وزن 1000 دانه نشان داد که تیمار V1F0M1 با میانگین 33/168 گرم در بوته بالاترین وزن 1000 دانه را داشته است و تیمار V1F1M1 با میانگین 67/134 گرم در بوته کمترین وزن 1000 دانه را داشته است. میکوریز و ورمی کمپوست در سطوح پایین مصرف کودشیمیایی توانستند موجب افزایش عملکرد و اجزای عملکرد دانه شوند.اما در سطوح بالای مصرف کود شیمیایی فعالیت آنها مختل گردید.